మన చూడని తెరచుకొన్న కనుల మధ్య చూపులు లేని గోడ.
స్థలాలు లేని దగ్గరితనంలోకి మనం నిరంతరం మ్రోగుతుంటాం కదా.
నువ్వు గుంపుల్లోంచి నా దగ్గరికి యెగురుతావు. నేను కూడా.
నీ పెదాల తడి శబ్దమై నా లోకి దిగుతుంటుంది.
నా పదాలు పదాలు చినుకులై నిన్ను తడిపేస్తాయి లోపల.
నువ్వు కరిగి కరిగి కాలంలోకి నా వైపు ప్రవహిస్తావు.
నా గది మైనపు ముద్దలా కాలుతుంటుంది.
వొకో అక్షరం దేహ కణమై లోకి కణ కణ మంటూంటుంది.
మన వూహలు పెనవేసుకుంటాయా-
రహస్య సొరంగపు చీకటి వొకటి దేహాతీత దేహాత్త్మల అంగమై మొలుస్తుంది కదా.
నన్ను నేను వుసిగొల్పుతాను. నువ్వు కూడా.
.......
చూపుల స్పర్శ లేదు.
వూపిరి వేడి లేదు.
ముద్దుల మంత్ర ముగ్ధత లేదు.
దేహాల నృత్యమునూ లేదు.
కురిసిన వర్షంలో మెరిసిన అగ్ని చల్లారాక-
చార్జింగ్ అయిపోయిన డెడ్ సెల్ ఫోన్లలా
భూగోళానికి అటూ యిటూ మన రెండు దేహాలు.
యిద్దరి వొంటరి శూన్యం ఢీకొన్న చప్పుడు కూడా వినపడదు కదా.
27. 06. 2013.
రాత్రి 12. 30.
