నా రాత్రి ....

                                       యీ తాత్విక రాత్రిని కౌగిలించుకుంటాను.........






యీ  రాత్రి ...
యుగాలుగా నన్ను మోస్తున్న ....నేను మోస్తున్న 
యీ  రాత్రి ...
అనేకానేక పునర్జన్మల చీకటిని
నామీదికి కుమ్మరిస్తున్న యీ  రాత్రి
నా ప్రియురాళ్లను నాకందించి ...నా నుంచి 
లాగేసుకుంటున్న యీ మార్మిక రాత్రి.
అసంఖ్యాక వూపిరుల  వెచ్చదనాన్ని 
నా దేహానికి తాకించి ...నన్ను మళ్ళీ
వొంటరి ఖాళీ తనపు  దేహపు ప్రతిధ్వనికి
గురి చేస్తున్న యీ మాయావి రాత్రి.
కనులు తెరిచినపుడు అంధత్వాన్ని  
కనులు మూసినపుడు చూపునూ
ప్రసాదిస్తున్న వొక అజ్ఞాత తల్లి వంటి యీ రాత్రి ...
నాతో నేను  మాత్రమే మిగిలే అంతిమ రహస్యాన్ని
నాకెప్పటికీ నోరు విప్పని ఈ గుప్తపు రాత్రి...
నాలోకి తనూ....తనలోకి నేనూ ద్రవిస్తున్నపుడు...
తన పెదాల గుసగుసల్ని నాకు వినిపించనివ్వని 
ఈ దుఖపు రాత్రి
నా ప్రియురాలి కన్నీరు నా కనురెప్పలపై 
కురిసినపుడు నను వోదార్చని యీ నిర్దయ 
రాత్రి...
బ్రతికి వున్నపుడే  మృత్యు రహస్యానుభవాన్ని 
నాకందిన్చినందుకు  ....యీ తాత్విక రాత్రిని
కౌగిలించుకుంటాను .. 
                                                          .........రాత్రి 1.30      o6/10/2011   

గాయం

దేశభక్తి  వంటి వుపద్రవం ప్రబలిన కాలంలో
ప్రజలు లేని భూమి కోసం
సైనికులు మృత స్వప్నాలు కంటున్నపుడు
అతడూ నేనూ ప్రేమించుకున్నాం


నా దేహం మీద అతడు రాసాడు
           నక్షత్ర ఖచిత ఆకాశం
           మంచుతో తడిసిన పూలు
           ఎగరేసిన ప్రమాదసూచిక
అతడి నగ్నత్వం మీద నా పెదాలతో గుసగుస లాడను
           భయవిహ్వాలుడొకడు పరిగెత్తిన దారి
           అడవిలో ఒంటరిగా మండుతోన్న చెట్టు
           మగతగా కళ్ళు మూసుకొన్న పాము
                        
బిడ్డల్ని పంపి శవాల్ని తెచ్చుకుంటున్న
మాతృ ప్రేమ వంటి వొక మహా వున్మాదం
మాకు యెడబాటు కల్గించింది
         
          యెవరి లోపల వాళ్ళం గింజుకున్నాం


ప్రియతమా!


         ఆయుధాలు మాత్రమే పండే నేల మిగిలాక
         యెవరి దేశంలో వాళ్ళు కాందిశీకులు
         కన్నెపిల్లలు వీరపత్నులవడం కోసం
          కలలు కంటున్నపుడు
  ప్రేమించడం వొక దేశద్రోహం
.............................................
     
           మేమిద్దరం ఇపుడొక జానపద గాధ




                                                                                 రచన---కార్గిల్ కాలం (1999)

pravaahagaanam

నేను ఒక కల కంటుంటాను ......కొద్దిసేపటి తర్వాత మెలకువ వస్తుంది.

చుట్టూ వున్నా పారదర్సక జీవితాన్ని తడుముతుంటాను. మళ్ళీ నిద్ర, కల కొనసాగుతుంది. అయితే అది సీక్వెన్స్ వుండదు. అన్నిసార్లు.........

                        సరిగ్గా నా కవిత్వము అంతే.

                                                                 ------దాము 

నాతోరా

నాతోరా .....................

నీ జాలి కన్నీటి బొట్లు నాకొద్దు

నీ వేడి నిట్టూర్పులు నాకొద్దు

నా రైలు పరుగెడుతుంటే 

స్టేషన్లో నించొని చేయి వూపద్దు

నా భుజం మీద చేయి వేయగల్గితే వేయి 

నా కంపార్ట్ మెంట్లో కూర్చోగల్గితే  కూర్చో

లేదూ - నాకు నీ వీపు చూపించి

పిరికి పాదరక్షలేసుక పరిగెత్తు 

..............................................18-01-1988